ماجرایی تامل برانگیز : میزان فاصله ی قلب آدم ها و تٌن صدا

 اجرایی تامل برانگیز : میزان فاصله ی قلب آدم ها و تٌن صدا

   

استادى از شاگردانش پرسید:

چرا ما وقتى عصبانى هستیم داد می‌زنیم؟

چرا مردم هنگامى که خشمگین هستند صدایشان را بلند می‌کنند و سر هم داد می‌کشند؟

     

شاگردان فکرى کردند و یکى از آن‌ها گفت:

چون در آن لحظه، آرامش و خونسردیمان را از دست می‌دهیم

    

استاد پرسید: این که آرامشمان را از دست می‌دهیم درست است امّا چرا با وجودى که طرف مقابل کنارمان قرار دارد داد می‌زنیم؟

آیا نمی‌توان با صداى ملایم صحبت کرد؟ چرا هنگامى که خشمگین هستیم داد می‌زنیم؟

 

شاگردان هر کدام جواب‌هایى دادند امّا پاسخ‌هاى هیچکدام استاد را راضى نکرد.

سرانجام او چنین توضیح داد:

هنگامى که دو نفر از دست یکدیگر عصبانى هستند، قلب‌هایشان از یکدیگر فاصله می‌گیرد.

آن‌ها براى این که فاصله را جبران کنند مجبورند که داد بزنند.

هر چه میزان عصبانیت و خشم بیشتر باشد، این فاصله بیشتر است و آن‌ها باید صدایشان را بلندتر کنند.

 

سپس استاد پرسید:

هنگامى که دو نفر عاشق همدیگر باشند چه اتفاقى می‌افتد؟

آن‌ها سر هم داد نمی‌زنند بلکه خیلى به آرامى با هم صحبت می‌کنند. چرا؟

چون قلب‌هایشان خیلى به هم نزدیک است.

فاصله قلب‌هاشان بسیار کم است.

استاد ادامه داد:

هنگامى که عشقشان به یکدیگر بیشتر شد، چه اتفاقى می‌افتد؟ آن‌ها حتى حرف معمولى هم با هم نمی‌زنند و فقط در گوش هم نجوا می‌کنند و عشقشان باز هم به یکدیگر بیشتر می‌شود.

 

سرانجام، حتى از نجوا کردن هم بی‌نیاز می‌شوند و فقط به یکدیگر نگاه می‌کنند. این هنگامى است که دیگر هیچ فاصله‌اى بین قلب‌هاى آن‌ها باقى نمانده باش

این همان عشق خدا به انسان و انسان به خداست است که خدا حرف نمی زند اما همیشه صدایش را در همه وجودت می توانی حس کنی اینجا بین انسان و خدا هیچ فاصله ای نیست می توانی در اوج همه شلوغی ها بدون اینکه لب به سخن باز کنی با او حرف بزنی. --

                                                                                

لحظات شادی خدا را ستایش کن، لحظات سختی خدا را جستجو کن، لحظات آرامش خدا را مناجات کن، لحظات دردآور به خدا اعتماد کن، و در تمام لحظات خداوند را شکر کن.

                                                                         
منتظر نظرات شما خوبان هستم

نامه یک زن ایرانی به مرد هموطنش و جواب او!

نامه یک زن ایرانی به مرد هموطنش*
· پیاده از کنارت گذشتم، گفتی:” قیمتت چنده خوشگله؟”
· سواره از کنارت گذشتم، گفتی:” برو پشت ماشین لباسشویی بنشین!“
· در صف نان، نوبتم را گرفتی چون صدایت بلندتر بود
· در صف فروشگاه نوبتم را گرفتی چون قدت بلندتر بود
· زیرباران منتظر تاکسی بودم، مرا هل دادی و خودت سوار شدی
· در تاکسی خودت را به خواب زدی تا سر هر پیچ وزنت را بیندازی روی من
· در اتوبوس خودت را به خواب زدی تا مجبور نشوی جایت را به من تعارف کنی
· در سینما نیکی کریمی موقع زایمان فریاد کشید و تو پشت سر من
بلندگفتی:”زهرمار!“
· در خیابان دعوایت شد و تمام ناسزاهایت فحش خواهر و مادر بود
· در پارک، به خاطرحضور تو نتوانستم پاهایم را دراز کنم
· نتوانستم به استادیوم بیایم، چون تو شعارهای آب نکشیده میدادی
· من باید پوشیده باشم تا تو دینت را حفظ کنی
· مرا ارشاد می کنند تا تو ارشاد شوی!
· تو ازدواج نکردی و به من گفتی زن گرفتن حماقت است
· من ازدواج نکردم و به من گفتی ترشیده ام
· عاشق که شدی مرا به زنجیر انحصارطلبی کشیدی
· عاشق که شدم گفتی مادرت باید مرا بپسندد
· من باید لباس هایت را بشویم و اطو بزنم تا به تو بگویند خوش تیپ
· من باید غذا بپزم و به بچه ها برسم تا به تو بگویند آقای دکتر
· وقتی گفتم پوشک بچه را عوض کن، گفتی بچه مال مادر است
· وقتی خواستی طلاقم بدهی، گفتی بچه مال پدر است
· نه دیگر من به حقوق خود واقفم ، و برای گرفتن برابری در مقابل تو تا به انتها
استوار و مستحکم ایستاده ام زیرا به هویت خود رسیده ام ، به هیچ وجهی از حق خود نخواهم گذشت من با تو برابرم، مرد
·احتیاجی ندارم که تو در اتوبوس بایستی تا من بنشینم
·احتیاجی ندارم که تو نان آور باشی
· احتیاجی ندارم که توحامی باشی
· خودم آنقدر هستم که حامی خود و نان آورخود باشم
· با تو شادم آری، اما بدون تو هم شادم. ایول
· من اندک اندک می آموزم که برای خوشبخت بودن نیازمند مردی که مرا دوست بدارد نیستم
· من اندک اندک عزت نفس پایمال شده خود را باز پس می گیرم
· به من بگو ترشیده، هرچه می خواهی بگو. اما افتخار همبستری و همگامی بامرا
نخواهی یافت تا زمانی که به اندازه کافی فهمیده و باشعور نباشی
· گذشت آن زمان که عمه ها و خاله هایم منتظر مردی بودند که آنها را بپسندد و
درغیر اینصورت ترشیده می شدند و درخانه پدر مایه سرافکندگی بودند.
· امروز تو برای هم گامی بامن(و نه تصاحب من - که من تصاحب شدنی نیستم)باید
لیاقت و شرافت و فروتنی خود را به اثبات برسانی.
· حقوقم را از تو باز پس خواهم گرفت. فرزندم را به تو نخواهم داد. خودم را نه
به قیمت هزار سکه و یک جلد کلام الله که به هیچ قیمتی به تو نخواهم فروخت.
· روزگاری می رسد که می فهمی برای همگامی با من باید لایق باشی - و نیز خواهی فهمید همگام شدن با من به معنای تصاحب من یا تضمین ماندن من نخواهد بود. هرگاه مثل پدرانت با من رفتار کردی بی درنگ مرا از دست خواهی داد.
ممکن است دوست و همراه تو شوم اما ملک تو نخواهم شد 

*نامه یک مرد ایرانی به زن هموطنش*** 

دیدن رفتارهایی بهتر از تو ها و من ها و در غایت امر: ما ها! اینان         مرد هم در جوابیه به : *نامه یک زن ایرانی به مرد هموطنش*

پیاده از کنارم گذشتی و اخمت سهم نگاه مشتاق من بود و لبخندت نصیب آنکه سواره بود سواره از کنارم گذشتی و مرا اصلاً ندیدی و کرشمه ات را به آنی ارزانی دادی که قیمت ماشینش از خونبهای من بیشتر بود در صف نان صدای لطیفت نانوای خسته را به وجد آورد و نوبتم را گرفتی و بروی خودت هم
نیاوردی زیر باران خیلی قبلتر از تو منتظر تاکسی بودم اما ماشین که آمد آب گل آلود را بر من پاشید و جلوی تو ایستاد
.در تاکسی که نشستم آرزو کردم کنارم ننشینی تا اگر ماشین تکانی خورد و به تو خوردم حیوان خطابم نکنی در جواب عذرخواهیم

.در اتوبوس بین ما نرده آهنی بود، جایم را اگر به تو تعارف میکردم میگفتی
یا دیوانه است یا مرض دارد

.در سینما، دیدم که تهمینه میلانی تمام مردان را شیطان تصویر کرده، کفرم
درآمد، نیکی کریمی جیغ زد وگفتم زهرمار
دعوا که کردم، او که میدانست مادر و خواهرم را بیشتر از خودم دوست دارم به
آنها ناسزا گفت تا بیشتر بسوزم

.آزادی ات را صاحبان قدرت گرفتند، همانان که از قدرت ثروت اندوختند و تو
که مدل ماشین پسرانشان را میدیدی دست و پایت شل میشد

.من ازدواج نکردم چون تو چشم و همچشمی داشتی و به انگشتر سه میلیونی نظر
داشتی، تازه این فقط یک حلقه بود از زنجیر خواسته هایت

.صفت ترشیده را اولین بار از خودت شنیدم، کوچکتر بودی یادت هست میگفتی
معلم ریاضیتان شوهر نکرده، گفتی ترشیده!ا

.عاشق که شدم تلفنم را قطع میکردی و بهانه ات حضور میهمانهایتان بود

عاشق که شدی، فردا که مادر میشوی را ندیدی؟ دلت نمیخواهد همسر پسرت را بپسندی؟ تو و مادرم یکید
.من باید اضافه کاری کنم تا تو در هر میهمانی لباسی جدید بپوشی تا به تو
بگویند خوش تیپ من باید شبها هم کار بکنم تا تو سفره ات رنگین باشد و به تو بگویند کدبانو

.خسته از اضافه کاری برگشتم و گفتی پوشک بچه را عوض کن من ناخنهایم را تازه لاک زده ام  

.وقتی خواستی طلاق بگیری، *گفتند* بچه مال پدر است، من نگفتم، همان دینی گفت که تو برایش از پس اندازمان سفره ابوالفضل می انداختی و یکهو خواب میدی که باید به حج بروی، آنهم در اوج گرفتاریمان
 

.آری، اینچنین است خواهر من! رفتارهای زشت ما از پس هم می آیند.

تو چنان کردی که خشم در دل من ها کاشتی و

من ها شکستند و بسته به صبرشان دو فوج شدند

آنان که ضعیفتر بودند خرد شدند و خشمشان کینه شد و کینه شان عقده و در هر
کوی و برزن و بازار از هر اندک قدرت خود نهایت سوء استفاده را کردند و بر تو تاختند

اما آنان که یا قویتر بودند یا از تو ها کمتر زخم خوردند، خشمشان هم کمتر
بود و کینه هاشان نیز. اینان هنوز چشم امید دارند به وطن تواند و برآنند که نیک بمانند

.خوشحالم حالا که میخواهی تغییر کنی ، من هم برآنم که بهتر باشم و شادتر باشیم
در کنار هم، من و تو ای هموطن، مایی بهتر برای فردایی بهتر 

 نظر فراموش نشه 

انشاء (خیلی خیلی جالب ،حتما بخونید)

این هم یک انشاء از آقا کمال ، بدون شرح

نام : کمال

کلاس : دبستان

موزو انشا : عزدواج!

 

هر وقت من یک کار خوب می کنم مامانم به من می گوید بزرگ که شدی برایت یک زن خوب می گیرم

تا به حال من پنج تا کار خوب کرده ام و مامانم قول پنج تایش را به من داده است

حتمن ناسرادین شاه خیلی کارهای خوب می کرده که مامانش به اندازه استادیوم آزادی برایش زن گرفته بود.. ولی من مؤتقدم که اصولن انسان باید زن بگیرد تا آدم بشود ، چون بابایمان همیشه می گوید مشکلات انسان را آدم می کند

در عزدواج تواهم خیلی مهم است یعنی دو طرف باید به هم بخورند. مثلن من و ساناز دختر خاله مان خیلی به هم می خوریم

از لهاز فکری هم دو طرف باید به هم بخورند، ساناز چون سه سالش است هنوز فکر ندارد که به من بخورد ولی مامانم می گوید این ساناز از تو بیشتر هالیش می شود

در عزدواج سن و سال اصلن مهم نیست چه بسیار آدم های بزرگی بوده اند که کارشان به تلاغ کشیده شده و چه بسیار آدم های کوچکی که نکشیده شده. مهم اشق است !

اگر اشق باشد دیگر کسی از شوهرش سکه نمی خواهد و دایی مختار هم از زندان در می آید

من تا حالا کلی سکه جم کرده ام و می خواهم همان اول قلکم را بشکنم و همه اش را به ساناز بدهم تا بعدن به زندان نروم

مهریه وشیر بلال هیچ کس را خوشبخت نمی کند

همین خرج های ازافی باعث می شود که زندگی سخت بشود و سر خرج عروسی دایی مختار با پدر خانومش حرفش بشود

دایی مختار می گفت پدر خانومش چتر باز بود..خوب شاید حقوق چتر بازی خیلی کم بوده که نتوانسته خرج عروسی را بدهد. البته من و ساناز تفافق کرده ایم که بجای شام عروسی چیپس خونگی و خلالی نمکی بدهیم. هم سالم تر است ، هم خوشمزه تر است تازه وقتی می خوری خش خش هم می کند!

اگر آدم زن خانه دار بگیرد خیلی بهتر است و گرنه آدم مجبور می شود خودش خانه بگیرد. زن دایی مختار هم خانه دار نبود و دایی مختار مجبور شد یک زیر زمینی بگیرد. می گفت چون رهم و اجاره بالاست آنها رفته اند پایین! اما خانوم دایی مختار هم می خواست برود بالا! حتمن از زیر زمینی می ترسید . ساناز هم از زیر زمینی می ترسد برای همین هم برایش توی باغچه یک خانه درختی درست کردم. اما ساناز از آن بالا افتاد و دستش شکست. از آن موقه خاله با من قهر است

قهر بهتر از دعواست.آدم وقتی قهر می کند بعد آشتی می کند ولی اگر دعوا کند بعد کتک کاری می کند بعد خانومش می رود دادگاه شکایت می کند بعد می آیند دایی مختار را می برند زندان!

البته زندان آدم را مرد می کند.عزدواج هم آدم را مرد می کند، اما آدم با عزدواج مرد بشود خیلی بهتر است!

این بود انشای من . 

نظر فراموش نشه.............

دو بیتی های باحال

و چون کبوتر به روی بام دلم نشستی / چو قطره‌ای آب به تشنگی لبم نشستی
نگاه خیسم در آن شب پر ستاره می‌دید / که چون ستاره بر آسمان شبم نشستی
ر محفل دوستان به جز یاد تو نیست / آزاده نباشد آنکه آزاد تو نیستشیرین لب و شیرین خط و شیرین گفتار / آن کیست که با این همه فرهاد تو نیست ؟

 

افسوس که عمر در بطالت بگذشت / با بار گنه بدون طاعت بگذشت
فردا که به صحنه مجازات روم / گویند که هنگام ندامت بگذشت
 

بی روی تو مرگ در کمینم بادا / غم مونس خاطر حزینم بادا

                    گر چشم به روی دگری بگشایم / تیر مژه تو دلنشینم بادا                

به غم نزدیکم و دورم ز راحت / ندیدم جز جفایت استراحت
بلی زخم دل من به نگردد / چرا که مانده پیکان در جراحت
 

الا ای سرو قدت نخله طور / ز روی آتشینت دهر پر نور
بسوزد هر که شد نزدیک آتش / بسوزم گر از این آتش شوم دور
 

پی بیداریت با حیله و فن / نمودم ناله و افغان و شیون
ندانستم که تو مانند طفلان / روی در خواب از نالیدن من
 

با درد تو تا قرار کار است مرا / کارم به نواست کاین قرار است مرا
با عشق تو گر بر سر دار آرندم / آن عهد هنوز پایدار است مرا

یار در پرده و ما پرده بر انداخته ایم / از ازل او به چنان ، ما به چنین ساخته ایم
گر کمان میکشد اینک به کمین آمده ایم / ور که شمشیر زند ما سپر انداخته ایم
 

گر چه از یاد بداد آن مه نوشاد مرا / لیک یادش نرود از دل ناشاد مرا
سر و جان را همه بر باد دهم از شادی / مژده آمدنش گر بدهد باد مرا
 

او به تیر نظر از پای در انداخت مرا / خلق یکسر به گمان کز نظر انداخت مرا
خواست صیاد که نالان شوم از فرقت گل / در قفس کرد و بجای دگر انداخت مرا
 

گر ز دیده نهان شدی چو پری / از نظر غایبی و در نظری
رخ خوبت به هر چه پنداریم / خوب چون بنگریم خوبتری
 

راست این زلف پریشان که به رو می فکنی / به درستی دل جمعی به جفا می شکنی
دل و جان و تن من باد فدای تو که تو / مرهم و راحت و آرام دل و جان و تنی
 

به رو زلف پریشان جمع داری / پریشانی به روی جمع آری
پریشان زلف تو چون روزگار است / از آن دارم پریشان روزگاری
 

ای مایه عمر جاودانی / بی تو چه کنیم زندگانی ؟
تو میروی و ز اشک و آهم / در آب و در آتشم نشانی
 

ببارد ابر باران بر بهاران / دو چشم من به روی گلعزاران
بتابد برق اندر ابر هر دم / چو آه عاشقان در هجر یاران
 

هر روز و شب ز زلف رخ یار مهوشم / چون آتش اندر آبم و چون مو در آتشم
زان زلف درهمی که پریشان به روی تست / آشفته حالت هستم و خاطر مشوشم 

منتظر نظرات شما دوستان هستم؟